“Nu ik beter mijn rust vind ben ik actiever.”

In januari 2017, twee maanden voor haar 45e verjaardag, kreeg Petra van Rassel een herseninfarct. Na verblijf in een revalidatiecentrum dacht ze gewoon weer verder te kunnen met haar leven. Dat viel echter zwaar tegen. Ze raakte zó oververmoeid en overprikkeld dat ze niet meer wist hoe ze verder moest. Zoekend naar oplossingen vond ze op internet behandelprogramma Hersenz. Dit leverde haar veel op, zoals te lezen valt in het interview dat ik eind 2020 met Petra had.

Hoe gaat het nu met Petra?

“Momenteel gaat het best redelijk. Er zijn goede dagen, minder goede dagen en ronduit slechte dagen. Ik verbaas mezelf er nog steeds over dat één drukke dag zoveel impact heeft op de rest van de week. Het is gewoon niet uit te leggen. Behandelprogramma Hersenz heeft me geleerd om niet tegen deze situaties te vechten, maar er zo goed mogelijk mee om te gaan. Eigenlijk zeiden de behandelaren ‘accepteren’, maar dat is en blijft te moeilijk voor mij.

Agenda

Ik merk wel dat ik steeds beter in staat ben om mijn rust te pakken en daardoor kan ik ook actiever zijn. Afspraken die me leuk lijken, maar waarvan ik denk dat ze veel energie vragen, plan ik altijd onder voorbehoud in. En ik houd twee dagen vóór en twee dagen ná zo’n afspraak vrij. Mijn agenda is dan ook echt mijn handvat. Het lukt me ook veel beter dan eerder om deze goed bij te houden. Het voorkomt dat ik afspraken vergeet of dat het eindigt in drie afspraken op dezelfde dag.

Soms ben ik toch weer eens te overmoedig en plan ik te veel. Maar dan herken ik veel beter de signalen die aangeven dat ik te veel heb gedaan. Voorheen wist ik niet waar mijn hoofdpijn, moeheid en het gevoel van ziekzijn vandaan kwamen. Ik besef nu dat het een teken is om gas terug te nemen. Dat doe ik dus.

Steun

Nu ik inmiddels 51 jaar ben heb ik wel het gevoel dat ik vroeg oud ben geworden. Dat maakt me verdrietig en ook onzeker over de toekomst. Gelukkig heb ik een fijne kring mensen om me heen die me blijven steunen en door donkere periodes slepen. Samen met hen probeer ik ook zoveel mogelijk leuke momenten te beleven. Ik koester die mensen echt heel erg.

Mijn dochter en ik hebben een pittige periode achter de rug. Zij heeft nu haar eindexamen gehaald en gaat een vervolgopleiding doen bij het Grafisch Lyceum. Ik ben ongelooflijk trots op haar, ze begint aan een nieuwe fase in haar leven. Dat voelt spannend, maar ik kijk er ook naar uit. Laatst heb ik een goed gesprek met haar gehad en uitgelegd dat het geen persoonlijke afwijzing is, als ik een afspraak met haar afzeg of ‘nee’ antwoord als ze vraagt of ik ergens mee naar toe ga. Ze begrijpt dat ik dat doe om mezelf te beschermen en te voorkomen dat ik overprikkeld raak. Ze heeft het ook heel goed door als ik ergens met haar ben en het me te veel wordt. Maar natuurlijk besef ik heel goed dat het niet gemakkelijk is voor haar om een moeder te hebben die NAH heeft. Ik zou het ook heel fijn vinden als er voor deze doelgroep, kinderen en pubers die een ouder hebben met NAH, iets in het leven wordt geroepen wat hen ondersteunt.

Voldoening

Uit verschillende activiteiten haal ik mijn voldoening. Iedere week ga ik naar mijn tante van 82 jaar. Ik drink een kop koffie met haar en als ze boodschappen nodig heeft neem ik die voor haar mee. Als het mooi weer is gaan we een stukje wandelen. Het lijkt misschien een klein iets, maar ik word hier oprecht blij van. Het is gezellig en ik voel me gewaardeerd. Verder doe ik mijn eigen huishouden weer. Ik heb een tijdje hulp gehad, maar ik wilde graag de regie weer in eigen handen. Dit lukt me goed. Ook maak ik graag poppenhuizen en miniaturen. Het begon als een therapeutische hobby en inmiddels leef ik me er helemaal in uit. Ik merk dat het rust geeft in mijn hoofd.

Handvatten

Nog steeds heb ik baat bij alle handvatten en tips die ik heb gekregen bij Hersenz. Het kaartje ‘stop-denken-doen’ ligt op mijn nachtkastje, zodat ik er bij het opstarten van de dag aan wordt herinnerd. Want ik moet nog altijd dealen met vergeetachtigheid, dat is niet veranderd. Ik vind het ook geruststellend dat ik, als ik weer vastloop, altijd nog contact kan opnemen met de behandelaren.

Als ik aan de praat raak met een bekende van iemand die ook moeite heeft met zijn of haar NAH, en het is verbazend hoe vaak ik zo’n gesprek heb, geef ik altijd het telefoonnummer van Hersenz. Dat staat standaard in mijn telefoon. Want ik ben ervan overtuigd dat ik dankzij Hersenz ben gekomen waar ik nu sta.”

Over de auteur, Jeannette Heijting (62) Jeannette kreeg in 2009 twee herseninfarcten en heeft als gevolg daarvan niet-aangeboren hersenletsel. Ze volgde twee modules van Hersenz en kreeg stap voor stap weer regie over haar leven. Als ervaringsdeskundige en auteur zet ze zich in om de (onzichtbare) gevolgen van hersenletsel beter bekend te maken, zodat er meer begrip ontstaat. Dit doet ze door haar eigen verhaal en de verhalen van lotgenoten en naasten naar buiten te brengen.