“Ik begrijp beter wie ik ben”

Frans Lomeijer is 59 jaar, alleenstaand en co-ouder van twee dochters van 18 en 14 jaar. In 2007 kreeg hij op 45-jarige leeftijd hersenletsel als gevolg van een herseninfarct.

“De gevolgen van mijn hersenletsel zijn voor anderen onzichtbaar. Aan de linkerkant van mijn lichaam heb ik soms krachtverlies in mijn arm en been en een doof gevoel in mijn gezicht. Ik heb problemen met mijn kortetermijngeheugen, ben gevoelig voor prikkels en slaap slecht. Ik heb moeite met het maken van keuzes en vind het moeilijk om door te pakken. Ik voel niet goed aan wanneer ik moe ben en ga daardoor over mijn grens. Hierdoor krijg ik een kort lontje. Ik ben onzeker over mijn lichaam en ik ben onzeker in mijn werk. Ik wil alles voor 110% doen en dat kost me veel meer energie dan vóór mijn hersenletsel.

onbegrip

Ik ben met Hersenz begonnen omdat ik tegen allerlei dingen aanliep. Er was vooral veel onbegrip, binnen mijn relatie, bij familie, vrienden en collega’s. Zelf begreep ik ook niet wat er met mij aan de hand was. Ik had wel energie om te sporten maar kon daarna niet meer naar een verjaardag. De zorg voor mijn jonge kinderen kostte veel moeite vanwege de hoeveelheid prikkels. Door mijn geheugenverlies vroeg ik vaak om herhaling maar daar werd negatief op gereageerd. Ik wist niet hoe ver ik met dingen kon gaan, ook tijdens sporten. Ik bleef in alles mijn grenzen opzoeken en was ook steeds vaker bot tegen mijn naasten.

grenzen

Hersenz was geen gemakkelijk traject voor een alleenstaande vader die 40 uur werkt. Maar het is de moeite waard geweest. Bij Hersenz ontdekte ik dat ik niet de enige ben en dat er heel veel lotgenoten zijn. Het onderlinge begrip in de groep heeft me erg goed gedaan. Ik heb inzicht gekregen in mijn hersenletsel en geleerd hoe ik moet omgaan met mijn kortetermijngeheugen. Ik maak nu boodschappenbriefjes en gebruik agenda’s. Door de psychomotorische therapie (PMT) heb ik mijn fysieke grenzen beter leren kennen en durf ik nu weer te sporten. 

tools

Ook de thuisbehandelaar is erg belangrijk geweest. Mijn dochters konden hun gevoelens bespreken. Het is voor hen lastig geweest om op te groeien met een vader met hersenletsel en dat is nog steeds zo. Zelf heb ik veel tools gekregen en ben daarmee ook echt aan de slag gegaan. Ik durf mezelf nu te uiten, kan beter mijn grenzen aangeven en voor mezelf opkomen. Toen ik bijvoorbeeld een keer aan de slager vroeg hoe ik iets moest klaarmaken, gaf hij een kort en snel antwoord. Ik vroeg hem of hij het wilde opschrijven omdat ik problemen heb met mijn geheugen. Daar reageerde hij heel goed op. Een soortgelijke situatie  heb ik meegemaakt bij de apotheek. 

rouw

Ik heb Hersenz ervaren als een goede manier om je op weg te helpen. Maar het heeft daarna nog jaren geduurd om te komen waar ik nu ben. Er zijn nog veel valkuilen geweest de afgelopen jaren. Ik ben echt op zoek geweest naar mezelf en heb een heel rouwproces doorlopen. Sinds kort zijn de omstandigheden rustiger en heb ik iets meer rust in mezelf en in mijn hoofd. Ik kan werk en privé beter relativeren. Het helpt me om dingen van me af te schrijven. De positieve dingen van de dag en ook de minder goede dingen. Dan bedenk ik ‘hoe zou het beter kunnen of anders?’

dochters

Wat dat betreft mis ik wel de gesprekken met lotgenoten en de 1 op 1 contacten bij Hersenz. Soms zou dat wel weer eens fijn zijn. Want ik ervaar nog steeds het gevoel dat ik in een ‘boze buitenwereld’ leef. Ik blijf tegen onbegrip aanlopen en moet dingen steeds opnieuw uitleggen. Ook aan mijn kinderen, zij hebben er nog altijd moeite mee dat mijn doen en laten zo kan veranderen. Mijn tekortkomingen als gevolg van mijn hersenletsel hebben ervoor gezorgd dat de band met mijn meiden anders is dan ik zou willen. Ze hebben veel meegemaakt in hun jonge leven en moesten opgroeien met een vader die van een vrolijke Frans een Frans met gebruiksaanwijzing werd. Momenteel is er een inhaalslag, maar ik ben soms toch bang dat het te laat is. Al doen ze echt hun best en laten ze horen en voelen dat ze van me houden. Ze weten ook dat ik heel trots op ze ben, in alles wat ze doen. Maar voor mij voelt het soms toch als falen en er niet genoeg voor ze kunnen zijn.

vallen en opstaan

Toch kijk ik wel met een positieve blik naar de toekomst. Ik weet dat het belangrijk is om eerlijk te blijven naar mezelf en voor mezelf op te komen. Met vallen en opstaan lukt het me wel!

Over de auteur, Jeannette Heijting (60): Jeannette kreeg in 2009 twee herseninfarcten en heeft als gevolg daarvan niet-aangeboren hersenletsel. Ze volgde twee modules van Hersenz en kreeg stap voor stap weer regie over haar leven. Als ervaringsdeskundige en auteur zet ze zich in om de (onzichtbare) gevolgen van hersenletsel beter bekend te maken, zodat er meer begrip ontstaat. Dit doet ze door haar eigen verhaal en de verhalen van lotgenoten en naasten naar buiten te brengen.

Hersenz nieuwsbrief

Ontvang gratis de nieuwsbrief van Hersenz

Meld je vandaag nog aan en ontvang gratis de digitale versie van het Hersenz magazine 2023.