"Ik krijg nu minder aandacht van jongens"

Yvonne is 28 jaar en heeft hersenletsel nadat een kwaadaardige hersentumor operatief verwijderd moest worden. Ze volgde Hersenz Jong. Met ervaringsdeskundige Jeannette Heijting schreef Yvonne een serie blogs over wat ze als jongere met hersenletsel zoal tegenkomt. In deze vierde aflevering vertelt ze over sociale contacten en relaties.

"Natuurlijk heeft mijn hersenletsel ook invloed op mijn sociale contacten. Daar wil ik in dit blog over vertellen. 

De relatie met mijn familie is eigenlijk alleen maar beter geworden sinds mijn hersentumor. We hebben heel veel met elkaar meegemaakt. Mijn oudste zus heeft darmkanker gehad, dit was heel heftig. Gelukkig is ze er goed doorheen gekomen. Mijn broertje is lange tijd depressief geweest en inmiddels overleden. En dan heb ik ook nog kanker gekregen, met ernstige gevolgen. We waren altijd al heel hecht met elkaar, maar door dit alles zijn we nog veel hechter geworden. Mijn familie helpt me echt waar ze kunnen, ze doen heel veel moeite voor mij en daar ben ik erg dankbaar voor.

Mijn vrienden doen ook erg hun best voor mij, dat waardeer ik heel erg. Ik heb een aantal vriendinnen die me vanaf het begin heel erg goed hebben geholpen. Ze namen me heel snel gewoon weer overal mee naar toe. Ik wilde bijvoorbeeld graag weer uitgaan omdat ik dat altijd heel leuk vond. De eerste keer was ik nog kaal door de bestraling. Mijn vriendinnen (en trouwens ook mijn ouders) zeiden: “heb er gewoon lak aan, doe gewoon wat je leuk vindt”. En dat heb ik gedaan. Nu moet ik ook wel zeggen dat er voor mij in het begin nog niet zoveel was veranderd. Mensen zeiden wel: “wat knap dat je het weer oppakt, dat je jezelf gewoon weer laat zien en weer komt”. Maar ik besefte eigenlijk nog niet wat er allemaal aan de hand was. Ik dronk weer alcohol en het voelde nog wel gewoon als het leven van een jongere. Weliswaar wat aangepast, maar nog niet in de mate als later nodig bleek…

Ik heb zeker enkele vrienden verloren, ook wel door mijn eigen keuze. Ik merkte dan dat ze het lastig vonden dat ik met bepaalde activiteiten niet meer kan meedoen en dat ze zich moeilijk konden aanpassen. Of ze konden niet omgaan met mijn soms heftige manier van reageren, terwijl ik het niet zo bedoel. Dan voel ik me daar ook niet meer prettig bij en is het soms beter om het contact te stoppen. Maar ik heb ook nieuwe vrienden erbij gekregen. Het zijn wel vooral meiden, die kijken niet zo naar je beperking, heb ik gemerkt.

Want ik merk wel dat de belangstelling van jongens is veranderd. Voordat mijn hersentumor werd ontdekt kreeg ik best wel veel aandacht van jongens. Ik werd gezien als een knappe, vlotte, zelfverzekerde meid, die geen blad voor de mond nam. Ik had toen ook ongeveer anderhalf jaar een vriend. Enkele maanden na de operatie zei hij dat hij geen ‘zorgrelatie’ wilde. Ik vond dat heel moeilijk en het leverde me ook best wel stress op. Ik dacht “ik moet zorgen dat ik snel revalideer, anders raak ik mijn relatie ook nog kwijt”. Maar dat ‘snel’ lukte natuurlijk niet en helaas raakte het uit met mijn vriend. Tot op de dag van vandaag heb ik het daar moeilijk mee.

Ook jongens die eerst wel vaker met mij praatten, negeerden mij opeens. Ze zagen me gewoon niet meer staan. Langzaam durven ze nu wel weer eens wat te zeggen. “Hey Yvonne, alles goed?” Maar ja, we zijn nu ook vijf, zes jaar verder. Ik vind dat echt lastig, dat jongens het moeilijk vinden om iets tegen mij te zeggen, bijvoorbeeld in de kroeg. Dan denk ik “maar voor mij is het nog veel moeilijker om hier te komen”. Ik merk dat wat oudere mensen eerder iets aan mij durven te vragen. “Wat is je overkomen, waarom loop je zo?“ Dat is fijn, dan kan ik dingen uitleggen, ontstaat er een gesprek en voel ik me gezien.

Ik mis het wel, een relatie. Nu woon ik alleen, eet ik alleen en slaap ik alleen. Ik heb geen maatje of partner waarmee ik dingen kan delen. Gewoon een steun en toeverlaat. Of iemand waarmee ik iets leuks kan doen, zoals lekker samen op vakantie gaan. Maar een partner vinden is moeilijk als je beperkingen hebt. Jongens van mijn leeftijd gaan deze problemen liever uit de weg… Er zijn natuurlijk ook wel jongens die er doorheen kunnen kijken, maar het zijn er helaas heel weinig. De meesten kijken toch naar je uiterlijk, hoe je jezelf voortbeweegt, hoe je praat en zo. En als je dan lichamelijke beperkingen hebt, telt uiterlijk ineens weer minder mee.

Er wordt niet echt naar je innerlijk gekeken. Dat vind ik wel jammer.

Ik voel me soms wel eenzaam. Toen ik op mezelf ging wonen heb ik daarom ook vrijwel meteen een katje gekocht. We waren thuis met zijn vieren en opeens woonde ik helemaal alleen. Ik vond dat in het begin heel moeilijk. Je moet echt leren om alleen te kunnen zijn. Je hebt niemand om mee te praten, alleen jezelf. Mijn katje brengt nu iets meer leven in huis en dat scheelt wel. Ik zet ook vaak muziek aan als ik me alleen voel of ik ga iets leuks knutselen, dat leidt af.

Als ik me echt eenzaam voel ga ik meestal naar mijn ouders, want vriendinnen werken overdag. Mijn moeder werkt thuis, die komt dan wel regelmatig naar me toe. En mijn ouders hebben twee honden, dat is ook heel fijn. Maar soms ben ik ook zo moe dat ik zelf nergens naar toe kan. Dan bel ik mijn ouders wel eens op en vraag of ze me kunnen komen halen. Want het liefst wil ik gewoon mensen om me heen!

Het is echt zo fijn en belangrijk om support te voelen! Van ouders, familie en vrienden. Dan durf je meer, kun je meer en behoud je ook de contacten die zo belangrijk voor je zijn.

Ik raad lotgenoten dan ook aan om gewoon te doen wat je leuk vindt en een beetje lak te hebben aan de anderen. Ook al is het heel moeilijk en moet je de eerste paar keer, soms letterlijk, even een drempel over. Ik vind het ook nog steeds lastig om in de kroeg of ergens anders binnen te stappen. Want als er mensen zijn die me niet kennen kijken ze toch altijd. Daar word je onzeker van en dan ga je bedenken wat die ander zal denken. Maar je moet proberen om dát juist niet te doen. Besef dat anderen, ook al laten ze het niet altijd merken, er vaak respect voor hebben dat je gewoon je ding doet als je iets heftigs hebt meegemaakt.

Dus wat je graag wilt moet je eigenlijk gewoon doen. Want niemand anders doet het voor jou!"

 

 

 

Hersenz nieuwsbrief

Ontvang gratis de nieuwsbrief van Hersenz

Meld je vandaag nog aan en ontvang gratis de digitale versie van het Hersenz magazine 2023.